Ülkücü öğrencilerin, öğretim görevlilerinin sınıf kapılarında nöbet tutan ülkücüler vardı,

Kendisi aç kaldığı halde cebindeki son parasıyla Ocağına çay, şeker alan ülkücüler vardı,

Cebinde dolmuşa binecek parası yokken çeliğe dönüştürülmüş bir küçük serveti belinde taşıyan ülkücüler vardı,
Önce ülkelerinin ve milletlerinin, sonra davalarının menfaatini düşünen ancak kendi menfaatini düşünmekten bile haya eden ülkücüler vardı,
Çanakkale cephesi misali, kendisinden önceki başkan şehit edildikten sonra kendisine tevdi edilen başkanlık görevini büyük bir gurur ve şahadet arzusuyla kabul eden ülkücüler vardı,

Aynı gün içinde tam yedi şehit ülküdaşını toprağa verdikten sonra Yusufiyedeki ülküdaşlarına giyecek ve erzak ulaştırmaya çalışan ülkücüler vardı,
Türk dünyasının Başbuğu Alparslan Türkeş’in konuşmalarının satır aralarından çıkardığı mesajlarla yapacağı legal eylemler için yok haritası belirleyen ülkücüler vardı,

Üniversite kapılarına -haşa- Peygamber efendimize hakaret içeren bombalı pankartlar asıldığında canını ortaya koyarak o pankartları indirirken gazilik onuruyla müşerref olan ülkücüler vardı,
“İşkencelere dayanamazsanız hepsini Türkeş yaptırdı deyin” tembihine rağmen, işkence tezgahlarında ne liderini ne bir tek silah arkadaşını satmayan ülkücüler vardı,

İftiralara uğradığı için yurtdışına kaçıp, ailesinden, sevdiklerinden ve en önemlisi vatanından uzak yaşamayan ülkücüler vardı,
Kendisini savunacak bir avukatı olmadığı suçsuz yere onlarca yıl ceza yatan, bulunduğu cezaevlerini “Taş Medrese”ye çevirip adına “Yusufiye” deyerek ilim tahsil eden ülkücüler vardı,
İdam edilen ülküdaşlarına kefen alabilmek için cep harçlıklarını ortaya koyan Yusufiyeli ülkücüler vardı,

Rütbesiz erlere bile “komutanım” demenin zorunlu olduğu askeri cezaevinde yüzbaşıya hitaben “asker ağa saat kaç?” diye soran ülkücüler vardı,
10-15 yıl cezaevinde yatıp çıktıktan sonra “nerede kalmıştık” diyerek evinden önce teşkilatına koşup Başbuğuna tekmil veren ülkücüler vardı,

12 Eylül cehenneminin izleri silinmeye başlayınca yeniden teşkilat çatısı altında toplanıp kendi işsizliğine, hastalığına bakmaksızın Yusufiyedeki ülküdaşlarına ve şehitlerin yakınlarına destek olmaya çalışan ülkücüler vardı,

Teşkilatları yeniden ayağa kaldırabilmek için eğitiminden, tahsilinden, işinden, uykusundan, ailesinden, gençliğinden, hayallerinden vazgeçebilme fedakarlığını gösteren ülkücüler vardı,
Dünyevi zevklerden uzak durarak kalbine sadece Allah davası olduğuna inandığı ülkü sevdasını yerleştiren ülkücüler vardı,
Herhangi bir konuda saatlerce konuşarak kitleleri etkileyebilecek engin bilgi ve tecrübeye sahip olan ülkücüler vardı,

 
Haksızlık karşısında susmayıp, hak bildiğini, doğru bildiğini her zaman ve her yerde haykırmayı şeref bilen ülkücüler vardı,
Pekiyi üstte mavi gök çökmediğine, altta yağız yer yarılmadığına göre nereye gitti bu ülkücüler?

İşte bugüne kadar çizgisinden en küçük bir sapma göstermeden sessiz sedasız köşesinde oturarak büyük bir sadakat, fedakarlık, feragat ve inançla davasına hizmet eden o ülkücüler şimdi yeniden sahadalar…
Mevki ve makamda gözü olmayan, sadece davasının başarısı için kurultay isteyen ülkücüler sessiz çoğunluğun sesi olmuşlardır.
Türk İslam Ülkücülüğü uğruna mücadele etmiş, bedel ödemiş olan her ülkücü MHP Genel Başkanlığına aday olma hakkına sahiptir.
Aday olmak genel başkan olmak anlamına gelmez.

 
Adayların hangisinin genel başkan olacağına karar verme yetkisi üst kurul delegelerinindir. Delege kime inanır, güvenirse onu genel başkan seçecektir.

 
Erken genel seçimlerin gelip kapımıza dayandığı böylesi bir dönemde kurultayı geciktirmek yanlışların en büyüğüdür. Bir an önce kurultay toplanarak, partiyi seçime götürecek yönetimi belirlemelidir.
Eninde sonunda bu kurultay toplanacak ve adaylar yarışacaktır. Her ülkücünün / delegenin gönlünden geçen adayı desteklemesi gayet normaldir. Herkes inandığı adaya destek olacak, o adayın başarısı için bütün gücüyle çalışacak, bunları yaparken aile terbiyesini, teşkilat adap ve geleneklerini elden bırakmayacaktır.

 
Kurultay günü ipi göğüsleyen aday, genel başkan koltuğuna oturacak ve o andan itibaren diğer adaylar da dahil olmak üzere her ülkücü seçilmiş genel başkanına itaat edecektir. Seçilen genel başkan da kurultay sürecinde yaşananları unutacak ve ülküdaşlık hukuku çerçevesinde diğer adaylarla kucaklaşarak parti yönetiminde görev almalarını sağlamalıdır.

 
Cennet Mekan Başbuğ Alparslan Türkeş’in “Ülkücü, ülkücünün öz kardeşidir” sözü asla unutulmamalıdır.